Czas przeszły

Zmęczeni słońcem i przewidywalnością dnia, w obawie przed godzinami spędzonymi wyłącznie na plaży -  wsiadamy do samochodu. Ruszamy w kolejną podróż po Chorwacji. W poszukiwaniu tego, co urzeka nas najbardziej - urokliwych, wąskich uliczek i ich niezwykłego klimatu . Wyjeżdżamy z wyspy. Pokonujemy kilka dobrze znanych już ciasnych zakrętów, mijamy piekarnię i  stragany pełne dojrzałych warzyw i owoców.

Spędzamy kilkanaście minut w korku, zanim uda nam się przejechać przez most łączący Ciovo i Trogir. Wreszcie ruszamy w drogę. 

Przemierzamy trasę  Marina - Rogoznica - Primoszten - Brodarica - i wreszcie - Szibenik. 

Przed nami centralna Dalmacja, ujście rzeki Krka. Wzgórza porośnięte oliwkami, winoroślą, przywiezionymi przez Rzymian zaroślami makii i ...  Szibenik, najstarsze miasto założone przez rdzennych Chorwatów w IX wieku na wschodnim wybrzeżu Adriatyku. Osada rybaków i piratów, niemy świadek konfliktu zbrojnego między Bizancjum a Wenecją. 

Wreszcie jesteśmy na miejscu. Skwar sierpniowego dnia oblepia skórę. Brakuje powietrza. I tylko świadomość tego, co za chwilę będziemy mogli zobaczyć, sprawia, że nie uciekam z powrotem  do klimatyzowanego wnętrza samochodu.  Zabieramy ze sobą wyłącznie to, co naprawdę niezbędne - aparat  i  przewodnik.

 Przez chwilę w skupieniu przeglądamy  mapy, na których szukamy drogi prowadzącej do średniowiecznej starówki. Smaku Chorwacji.

 

 

Pnąc się coraz wyżej, pokonujemy niezliczone serpentyny schodów i brukowane uliczki starego miasta. Wokół nas idealna harmonia tradycji i natury, niespotykany spokój i cisza.

Ciasna zabudowa średniowiecznych, wysokich  budynków z białego wapienia przynosi ulgę, rzucając zbawienny cień.  Co chwilę przysiadamy na rozgrzanych, kamiennych schodach i progach domów. I na szczęście znajdujemy to, czego szukaliśmy, bo mimo dokuczliwego gorąca kluczymy między wąskimi przejściami wypełnionymi po brzegi czasem przeszłym.

Zaledwie kilka minut spędzamy na szczycie wzgórza, skąd podziwiamy panoramę miasta. Skwar  zmusza nas do zejścia w dół. Śliskie, błyszczące schody prowadzą nas ponownie w głąb miasta. 
 

W pewnej chwili między  rdzawymi dachami domów dostrzegamy kopułę Katedry św. Jakuba z XV wieku. Jeszcze tylko kilka wyjątkowo wąskich i stromych stopni .... i...

.... stoimy przed bramą główną  niezwykłej bryły zbudowanej wyłącznie z kamienia.

Szukając chłodu siadam u stóp jednego z lwów pilnujących wejścia do środka katedry i wsłuchuję się  w rozmowy turystów mówiących wszystkimi językami świata. W upał. Przyglądam się ludziom, ich twarzom, dłoniom i emocjom. Przeglądam się w nich. I nagle odkrywam, że jesteśmy jednym - niemym zachwytem. Niedowierzaniem i podziwem. Zaskoczeniem i  oczarowaniem.

Patrzę na   posągi Adama i Ewy, na dwuskrzydłową bramę portalu obrazującą życie Jezusa, figurę św. Michała zabijającego smoka. Chłonę każdy detal, dotykam śliskiego kamienia, by jeszcze lepiej zapamiętać wszystko, co mnie otacza.

Fotografuję rzeźby ludzkich głów, które  zdobią biegnący w połowie wysokości katedry fryz. Patrzę odważnie w śledzące  każdy mój ruch kamienne oczy. Zatrzymuję w kadrze grymas. Zaskoczenie i  strach, radość i zadumę.

 

Zmęczeni kilkugodzinnym marszem zmierzamy w stronę pobliskiej cukierni, by choć na moment odpocząć od palącego słońca. Ochłonąć z emocji i utrwalić w sobie każdy oglądany przed chwilą szczegół. Uśmiechnąć się do siebie na myśl o kolejnym chorwackim oczarowaniu.

 Pozdrawiam - M.

 ******************

Posłuchajcie - klik !