Obok

Nie sprzątam. Z rzadka też dekoruję. Bez zapału i bez wyraźnego pomysłu. Bez kierunku też. W kuchni dzieje się tylko tyle, ile jest absolutnie konieczne. Wszystko znajduje się  gdzieś obok. Sens powrócił. Tym razem diabli wzięli zdrowie. Od poniedziałku choruję. Antybiotyk rozprawił się już z mieszkającymi we mnie  bakteriami, ale  zafundował mi przy okazji osłabienie, nieustający ból głowy i straszliwą obojętność .

 

 Wokół mnie sterty  kartonowych pudeł, folii, papieru...  Gdzieniegdzie spomiędzy pokruszonych brzozowych gałązek sterczą królicze uszka. Baran zawadiacko spogląda na mnie jednym odkrytym okiem, jakby chciał uzyskać ostateczną odpowiedź, czy w tym roku pracuje na cały etat.  Ale ja jeszcze nie wiem. Gdzieś  do -  nikąd  poturlały się jajka...   Gotujący się w wielkim garze bigos woła o chwilę uwagi i garść grzybków suszonych. Bulgocący wywar na galaretkę łypie  na wszystkich wielkimi okami tłuszczu i zdaje się być kompletnie zdezorientowany całą sytuacją... Bo Świąt jeszcze nie widać. Na szczęście  - niezależnie od nie - umytych okien, nie - przemyślanych,  przypadkowych  dekoracji i nie - upieczonych mięs - wiem, że z pewnością się  pojawią. W ciepłych życzeniach, w okruszkach święconego jajka w kącikach ust, w  uśmiechu i w pełnym wyrozumiałości spojrzeniu.

Pozdrawiam - M.