Wakacje. Cz. II - Trogir

Trogir . Mieszanka stylów zapewniająca niecodzienne doznania estetyczne. Portowe miasteczko, którego wąskie  uliczki  i liczne zabytki pozwalają na małą wędrówkę w czasie. Magiczne miejsce z historią sięgającą aż do III wieku przed naszą erą, kiedy to greccy koloniści założyli osadę o nazwie Tragurion - Kozie Wzgórza.
 

 

Port. Palmy. Promenada. Jachty zapierające dech w piersiach . I szybka decyzja - starówka !

 Labirynty wąskich uliczek, okruchy historii wtopione we współczesność. Estetyczna uczta - kolory zgaszone, jakby wypłowiałe i spalone mocnym południowym słońcem.

  Patrzę na Pałac Ćipiko ze wspaniałymi oknami w stylu weneckiego gotyku, Katedrę św. Wawrzyńca i jej zjawiskowy wręcz portal w stylu romańskim,  nagie figury Adama i Ewy. Efekt ? Nieustanny zachwyt nad połyskującym w słońcu kamieniem noszącym ślady ludzkiej ręki.
 

Wehikuł czasu przenosi mnie w przeszłość odległą o setki lat. Podziwiam Twierdzę Kamerlengo wzniesioną przez Wenecjan w XVw. , Pałac Stafileo.

 

 

 Zagłębiam się w zaułki kryjące kolejne ciekawostki, uliczki pełne gwaru turystów - tak wąskie, że  miejscami wystarczy stanąć na środku, wyciągnąć ramiona , by  dotknąć palcami dyszących upałem  murów miasta. 

 

 

Uśmiecham się  - bo kolejny raz, mimo zmiany kierunku, trafiam w to samo miejsce. Którędy teraz?   Już tu byłam. Pamiętam ten zapach świeżych ziół , czosnku i dobrze wypieczonego ciasta. Tracę orientację, gubię czas.

 Zachód słońca. Cienie wydłużają się. Ale miasto żyje nadal.

 Ulegam złudzeniu, że gdzieś między murami zapętlił się czas i  wciąż panuje zwyczaj  obdarowywania dziecka płci męskiej pałacem.

Wyobrażam sobie sędziów zasiadających za kamiennym stołem w Miejskiej Loggi, dostrzegam upływ czasu w poruszających się wskazówkach mechanizmu na wieży zegarowej. I tylko gwar dobiegający z licznych kafejek, błysk fleszy aparatów fotograficznych, powtarzający się bezustannie dźwięk zwalnianej migawki każe mi pamiętać, kim jestem, jaki to dzień, miesiąc i rok. 

  

Lśniący w zachodzącym słońcu bruk nabiera nieco innej barwy. Dzień w Trogirze dobiega końca. Ale już wiem, że tu powrócę, by raz jeszcze odbyć fascynującą podróż w czasie.

   

 Pozdrawiam - M.